Tradicija trubadura počela je u XI veku u Akvitaniji, ali se proširila i na Italiju i Španiju. Tokom XII veka u svetu cveta kavaljerska književnost, prvenstveno trubadurska poezija. Trubaduri su bili vitezovi, kao i njihovi naslednici, severnofrancuski truveri i nemački minezengeri, engleski minstreli, galicijski i portugalski trovadorismi. Naziv trubadur potiče od reči trobar kojom se označavala delatnost pesnika. U savremenom francuskom jeziku srodna joj je reč trouver, u značenju „pronaći“; zbog toga je trubadur bio pronalazač, izumitelj, stvaralac. Posle klasičnog perioda u XIII veku, umetnost trubadura je u XIV veku opala i na kraju nestala, pred epidemiju Crne smrti (1348).
Stihovi trubadura bili su zanosni i prefinjeni. Ovi vitezovi-pesnici dostigli su vrhunac slave tri generacije posle krstaša, pri kraju „renesanse dvanaestog veka“. Trubadurski tekstovi obrađuju teme viteštva i dvorske ljubavi. Neki su metafizički, intelektualni i formulativni, neki humorni, satirični, pa i lascivni. Dele se u tri stila: trobar leu (laki), trobar ric (bogati), i trobar clus (zatvoreni). U mnoštvu žanrova, izdvajaju se kanso, sirventes i tenso, vrlo popularni u post-klasičnom periodu i Italiji.
Za razliku od većine nepoznatih ratnika iz krstaških pohoda, trubaduri su ovekovečili svoja imena u stihovima. O mnogima od njih se dosta zna. Najraniji trubaduri čija su dela sačuvana, bili su: Vilijam IX od Akvitanije (1071–1127), njegovo ime je sačuvano, jer je bio Vojvoda od Akvitanije, a njegove pesme odražavaju iskustva koja je doživeo u pohodu; Eble II od Ventadura, smatra se njegovim prethodnikom, koji je utvrdio forme, iako nijedno njegovo delo nije sačuvano; majstor žanra kanso, koji je stvarao u klasičnom period, od 1170. do 1220. godine, je Bernar od Ventadura; savremenici su ga smatrali najvećim stvaraocem koji je ikada živeo, dok su Bertrana de Borna, smatrali majstorem sirventesa, i političke pesme.
Poznato je oko 450 trubadura. Živeli su i stvarali na različite načine, putovali su na mnoga mesta i imali uloge u različitim socijalnim kontekstima. Trubaduri nisu bili samo putujući zabavljači. Ostajali su na jednom mestu određeni vremenski period, kod svog bogatog zaštitnika, ili dame. Mnogi su putovali od dvora, do dvora.
Najraniji posvedočeni trubadur, Vojvoda od Akvitanije, bio je pripadnik višeg plemstva. Istaknuti vitezovi bili su trubaduri Serkamon i Markabru, a od prinčeva poznat je Žofre Rudel. Većina trubadura opisani su kao siromašni vitezovi: Gosber Amijel, Giljom Ademar, Žirodo lo Ros i mnogi drugi. Kasniji trubaduri bili su pripadnici nižih klasa, od trgovaca, do građana, poput Perdigona, sina sirotog ribara ili Eliasa Kerela, sin kovača; dok su neki trubaduri bili školovani kao sveštenici.[1]
Tamara Lujak
[1] Više o ovoj temi videti na: http://sr.wikipedia.org/wiki/Трубадури
Beleg 